ဗီယက္နမ္ေတြ အေမရိကန္ကိုတိုက္ေတာ့ ပစ္ ေျပး ပုန္း နည္းကိုသုံးတယ္။ အရပ္သားေတြပဲ ကြၽဲေတြေက်ာင္းေနတယ္။ ခေမာက္ေတြ ေဆာင္းထားတယ္။ အေမရိကန္ စစ္တပ္နားေရာက္ေတာ့မွ လက္ပစ္ဗုံးနဲ႔ထုတယ္။ ကြၽဲနားကပ္ခ်ည္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔ပစ္တယ္။ ၿပီးရင္ ေတာထဲ ေခ်ာင္ထဲ ဝင္ေပ်ာက္သြားတယ္။အေမရိကန္ဆို ၿပီးၿပီ။ ဘာေတြ ညာေတြ မေမး။ ပစ္တယ္ ။ ေျပးတယ္။ ပုန္းတယ္။ ဘယ္သူ႔လိုက္ရွာရမွန္းမသိ။ေနာက္ေတာ့ အေမရိကန္ေတြ ေၾကာက္ လာတယ္။ သူ႔တို႔ကို တိုက္ခိုက္မယ့္ ရန္သူက ေတာထဲမွာမဟုတ္။ ၿမိဳ႕ထဲပဲ ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့လူေတြ။
ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူက ဘာလာလုပ္ေလမလဲ သူတို႔မသိ။ ဗီယက္နမ္ေတြကိုေၾကာက္ေအာင္ လက္နက္ေတြနဲ႔ ဖိေျခာက္ေနရင္း ဗီယက္နမ္ေတြရဲ႕ေျပာက္ၾကားစနစ္မွာ အေမရိကန္ေတြ ျပန္ေၾကာက္လာတယ္။ ညအခ်ိန္ ဝါးျခမ္းျပားနဲ႔ လည္ပင္းအလွီးခံရတဲ့ အျဖစ္ေတြမ်ားလာတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း အျပင္မထြက္ရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲ ကြၽံဝင္လာတဲ့ စစ္သားေတြဝိုင္းၿပီး လက္စေဖ်ာက္လိုက္ၾကတယ္။ ဗီယက္နမ္ေတြညီေတာ့ ဒီေန႔အထိ လက္သည္မေပၚဘူး။
အေၾကာက္တရားကို အေမရိကန္ေတြရလာတယ္။ စစ္ေျမျပင္မွာ ေနရတာကို လန္႔လာတယ္။သူေဘးနားမွာရွိသူ မည္သည့္ဗီယက္နမ္မဆိုဟာ သူတို႔ကို မလိုလားဘူးဆိုတာ သိလာတယ္။ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမ်ား ဘာလာလုပ္မလဲ မသိေအာင္ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ စားမဝင္အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္လာေရာ။ေနာက္ဆုံး ဗီယက္နမ္ကေန အေမရိကန္ေတြ စြန္႔ခြာခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။
ကမာၻ႔အင္အားအႀကီးဆုံးအေမရိကန္ရဲ႕ ပထမဦးဆုံးမႏိုင္ပဲ အရႈံးေပးခဲ့ရတာ ဗီယက္နမ္ဆိုတဲ့ လက္နက္လည္း မယ္မယ္ရရ မရွိခဲ့တဲ့ ေပ်ာက္က်ားစစ္ပြဲတစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကို ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္သူကိုျပန္ၿပီး အေၾကာက္တရားနဲ႔ စိတ္မလုံၿခဳံေအာင္ လုပ္ျပထားႏိုင္တာလည္း စစ္ဗ်ဳဟာတခုပဲ။ ဗီယက္နမ္ေတြရဲ႕ စိတ္မာေၾကာ ညီၫႊတ္မႈကိုကမာၻ႔အားအႀကီးဆုံး အေမရိကန္ အရႈံးေပးခဲ့ရတယ္။